Niepłodność stanowi formę kryzysu, który najczęściej dotyka młode małżeństwa. Niemożność posiadania upragnionego potomka przekłada się na potęgujące poczucie pustki. Towarzyszący tej dolegliwości stres wpływa na samoocenę pary, bardzo często prowadząc do obniżonego poczucia własnej wartości. Leczenie niepłodności stanowi proces długotrwały, niejednokrotnie rozciągnięty na przestrzeni lat. Jest on wyzwaniem zarówno dla osób dotkniętych tą przypadłością, jak i dla całego ich otoczenia.
Ogromną rolę w efektywnym leczeniu pełni nadzieja. Jest ona rozumiana jako rodzaj zasobu psychicznego, który wpływa na motywację do podejmowania określonych form aktywności. Badanie przeprowadzone przez Aleksandrę Dembińską (2013) dotyczy właśnie wspomnianego zagadnienia. Zdecydowała się ona na sprawdzenie zależności między nadzieją a czasem leczenia niepłodności. Grupę badawczą stanowiło 312 kobiet zmagających się z problemem braku możliwości prokreacji. Znajdowały się one na różnym etapie działań medycznych.
Wyniki wskazują, że nadzieja stanowi formę klucza do zrozumienia problemów psychologicznych kobiet cierpiących na bezpłodność. Przyjmuje dwojaką postać – od radości do rozpaczy. Ulega ona nieustannemu przewartościowaniu w zależności od zmiennych warunków sytuacyjnych. Sama labilność stanowi rodzaj kosztów psychologicznych, które negatywnie wpływają na funkcjonowanie jednostki. Dembińska wprowadza pojęcie „wahadła nadziei” jako elementu, który generuje dezadaptacyjne skutki.
Podsumowując, niezbędne dla procesu efektywnego leczenia wydaje się przyjęcie realistycznej postawy, która pozwoli z pełną świadomością odnieść się do prognozowanych efektów kuracji. Nadmierne oczekiwania mogą przełożyć się na euforyczny wzrost nadziei, która ulegając gwałtowanemu spadkowi, powoduje negatywne dla zdrowia psychicznego skutki.
Bibliografia:
Dembińska, A. (2013). Rola nadziei w pomocy psychologicznej kobietom leczącym niepłodność. Sztuka Leczenia, nr 1-2, s.9-20.
